Rozterki poety
Z inspiracji wierszem Williama Butlera Yeats’a pt. „Poletko trawy” (Acre of grass)
Miliony liter w równych rzędach
I słów bez liku, po nich spacje,
A z nich tysiące wierszy – różnych –
Lecz czasu, te ostatnie racje,
W których zbyt płytki bywa oddech,
mówią, że czas już ruszyć w drogę.
Zostawić dom z okiennicami.
Las, w którym echo uwięzione.
Te chwile, w wierszach zapisane,
Co przywodziły myśl w tę stronę
I odejść bezszelestnym sadem
Nie znacząc drogi żadnym śladem.
A może wyrwać się, wyzwolić.
Zostawić w sadzie słabe ciało.
Wznieść się umysłem ponad polem.
Wykrzyczeć, że mi ciągle mało,
Że jeszcze tyle we mnie siły,
Że jeszcze żyję, Boże miły…
A jeśli nie ma, tam na górze,
Nikogo, kto by odrzekł SŁOWEM,
Niech na mnie spłynie raz i wtóry,
Natchnienie wielkie, całkiem nowe,
Co mi pozwoli spisać wiersze
choć dwa ostatnie, to najlepsze.
A po nich, niechby pustosłowie.
Niechby ciemności, w oczach nicość
Bez gwiazd na nocnym nieboskłonie.
Niechby wyłącznie tajemniczość
Tego, co było obiecane.
Jeżeli tak mi będzie dane…
Bydgoszcz, 8 września 2021 r.,
© Wojciech Majkowski
Milton Ha
………………………………………………………………………………..
William Butler Yeats
Poletko Trawy / An Acre of Grass
Picture and book remain,
An acre of green grass
For air and exercise,
Now strength of body goes;
Midnight, an old house
Where nothing stirs but a mouse.
My temptation is quiet.
Here at life’s end
Neither loose imagination,
Nor the mill of the mind
Consuming its rag and bonc,
Can make the truth known.
Grant me an old man’s frenzy,
Myself must I remake
Till I am Timon and Lear
Or that William Blake
Who beat upon the wall
Till Truth obeyed his call;
A mind Michael Angelo knew
That can pierce the clouds,
Or inspired by frenzy
Shake the dead in their shrouds;
Forgotten else by mankind,
An old man’s eagle mind.
*
Co pozostaje: obraz, książka,
Poletko trawy, by pomału
Móc spacerować i oddychać –
Teraz, gdy sił ubywa ciału –
I stary dom, gdzie w nocnej ciszy
Nic się nie rusza oprócz myszy.
Moje pokusy są stateczne.
Gdy życie kresu już dobiega,
Ani bezładna wyobraźnia,
Ani młyn mózgu mielącego
Odpadki, strzępy szmat i kości,
Żadnej mi prawdy nie ogłosi.
Niech spłynie na mnie starczy szał,
Muszę się wyrzec swej natury
I stać się Lirem i Tymonem,
Albo Williamem Blakiem, który
Tak długo walił pięścią w ścianę,
Aż Prawda przyszła na wezwanie;
Mieć umysł – miał go Michał Anioł –
Który potrafi przez obłoki
Przenikać lub, natchniony szałem,
Zakłóca zmarłych sen głęboki;
Umysł, którego nie zapomni
Ród ludzki: starca umysł orli.
Milton Ha
Milton Ha
Milton Ha
Milton Ha