Z cyklu: Raj utracony
Pola chabrowe
Pamiętam żyto, a w nim chabry.
Żyto nad głową. Całkiem małym.
Chabry do pasa, pełne barwy
I ten ich zapach, doskonały.
I Ciebie w zbożu. Chabry rwałaś.
Kosz się zapełniał niebem letnim.
Po głowie czule mnie głaskałaś.
W ten czas beztroski, poobiedni.
Mamo, gdzie chabry się podziały? –
spytałem, patrząc zadziwiony
na balon, w którym kiedyś stały,
i lazur w karmin zamieniony.
Gdzie się podziało tamte niebo?
Mówiłaś przecież, że niebieskie.
A ty się śmiejesz, szukasz czegoś,
Zdejmujesz z półki książki ciężkie.
Wyciągasz z jednej jakieś suszki.
Tak, rozpoznaję moje chabry.
„Tu są kochanie, śpią jak duszki.”
A tamte mamo, tamte ładne?
„Tamte? Czerwone dziś, jak niebo,
gdy słonko znika o zachodzie.
Dla ciebie skryłam tu jednego,
byś mógł popatrzeć sobie co dzień.
Za rok, gdy nowe wzrosną w zbożu,
pójdziemy razem zbierać w kosze.
Będziesz już duży, dzięki Bogu,
wtedy o pomoc cię poproszę”
Czy się spełniło? Pamięć kłamie.
Nie wiem, choć szukam jakichś śladów.
Jedynie zdjęcie budzi pamięć.
Chabry na polu. Morze kwiatów.
Chciałbym powrócić na to pole.
Wejść w żyto wielkie, ponad głowę.
bo zrywać z Tobą chabry wolę,
niż patrzeć w niebo, choć chabrowe.
Bydgoszcz, 23 czerwca 2018 r.,
© Wojciech Majkowski
Milton Ha
Milton Ha